[ هم دمــم ]

کم کم داریم نزدیک میشم به یک ماه دور شدن و شروع جدید...آخرهفته ها با بچه ها میگذره و غذا پختن و لباس شستن این قسمت با بچه ها هنوز چالش دارههنوز یه چیزایی برام عادی نیست البته که نمیدونم باید عادیبشه یا نه! اما بالاخره زمانی که به اومدن فکرمیکردم میدونستماینجا خیلی چیزا هست که تفکرات من متفاوت و حالا که تو شرایط قرار میگیرم نمیدونم بهترین عکس العمل چی میتونه باشه فقط میدونم من همیشه آدمی بودم که سرم بهکار خودم بوده نه به زندگی مردم... پس مدام به خودم میگم بهمن ارتباطی نداره که این آدم چطور زندگی میکنه البته تا جاییکه به خودم آسیبی نرسیده..شب ها مثل وقتایی که تو اتاق خودم بودم می خوابم و صبح هابا صدای پرنده های پایین پنجره و نور بیدارم. وقتی بیدار میشمحالم خوبه... آرومم... البته که خواب های آشفته شاید خلاف اینرو نشون میده اما من با همه وجودم آروم تر از روزهای قبلی دارمزندگی میکنم...مسیر خونه تا دانشگاه... این طبیعت بی نظیر... دوباره تحقیق ومقاله و هر آنچه دوست داشتم.. تایم ناهار با بچه ها بگو و بخند و باز ادامه کارها تا شب که برمیگردم خونه...فکرمیکنم به شرایط خونه هم عادت کردم... اتاقم رو دوست دارمفقط تنها جایی که دلم کنده میشه وقتی که با مامان حرف میزنماز اینکه نمی تونم بغلش کنم ناراحتمنمی خوام به فاصله ای که وجود داره فکرکنمیه وقتایی گریه م میگیره اما باز خودمم میدونم من جایی برایموندن تو اون شرایط نداشتم ...+ راستی حقوق اول خیلی خیلی شیرین بود قطعا این اولین حقوق نبود اما اولین باری بود تقریبا اون چیزی که حقم بود رو به عنوان حقوق گرفتم :)+ دلم می خواد از آدم ها هم بنویسم ولی شاید باید زمان بیشتری برای شناخت بذارم و بعد حرف بزنم ... [ هم دمــم ]...

زندگی کم کم داره به شکل روتین خودش برمیگرده فقط متفاوت تر از چیزی که تو ایران تجربه می کردممسئولیت زندگی تمام قد با خودمحواسم به غذا خوردن و رسیدگی به خودم باشه، لباس های تمیزو اتو زده، مواد غذایی تو یخچال و لیست خرید و درکنار این هاپروژه ای که باید انتخاب کنم...کارهای مربوط به خونه با اینکه جذاب و کمی خسته کننده استاما تقریبا همه رو آخرهفته انجام میدم...تفریح و گردش هم که به لطف دوستان جدید حتما تو برنامه هایآخرهفته هست فقط تنها نکته مثبت این هفته نسبت به قبلی اینبود که دوستان همه هوشیار بودن!یکی از چالش های هفته که گذشت بحث اصلی با استاد جنتلمنبود... حقیقتا که خوب اسمی براش انتخاب کردم چون تو این مدت تاکیدش روی این بوده که کاری رو انجام بدیم که مناسبتو باشه و من از این بابت هم خوشحالم هم ممنونچون بالاخره کسی که متفاوت وارد شده منم اما این آدم حواسشهست و امیدوارم تا آخر با همین فرمون پیش بریم...اینقدر دوستان ایرانی اطراف زیادن که تو این مدت بارها تونستم با زبون شیرین فارسی مشورت بگیرم و از هرکدوم یه نکته و پندآویزه گوشم کنه تا راه پیش رو راحت تر و هموارتر بشه...‌مهم ترین دغدغه بعد از مسائل مربوط به پروژه، تفاوت فکری کهبین من و محیط اطرافم وجود داره... با مامان و دوستی حرفمیزنم و با استادخان هم همینطور...دوستان اطرافم همه رعایت میکنن اما یه جاهایی هم واقعا درکیاز شرایط ندارن... تمام تلاشم این که دوستی ها رو حفظ کنم اماچارچوب های خودم رو نگه دارم...به قول استادخان هنوز زود برای شناختن آدم ها اما هستن بچه هایی که بیشتر حواسشون بهم هست و این دلگرمی میکنه...‌ [ هم دمــم ]...